Met de billen bloot

Henk Jan Akse is bekend van het RTL-programma 'Het Zesde Zintuig'. Henk Jan is paranormaal begaafd sinds zijn vierde jaar, nadat hij een Bijna Dood Ervaring heeft gehad. Henk Jan is in het dagelijks leven steward bij een vliegmaatschappij en waar hij voor de rubriek 'Schrijven voor Wijven' eerder één van zijn spirituele ervaringen in de luchtvaart beschreef. Dit keer neemt hij ons mee naar de Gay Pride.

Met de jaarlijkse Gaypride weer achter de rug leek het me wel zinnig een stukje te schrijven over 'coming out'. Het begrip is enigszins verhullend, want het impliceert namelijk dat er maar één moment van 'coming out' is, terwijl men hier eigenlijk constant mee bezig blijft. In bijna elke sociale omgeving moet wel of niet de beslissing genomen om uit te komen voor je geaardheid. Een coming out ligt dus eigenlijk veel gecompliceerder dan gewoon uit de kast zijn...

Van jongs af aan is iedereen eigenlijk bezig met geaccepteerd worden om wie je bent. Met wie je samenleeft of hoe je je liefde deelt, zegt immers niets over je zijn als mens. En toch ben je dan je hele leven bezig met vertellen wat je bent. Op je werk, bij vrienden, familie en feestjes. Het is geen kwestie van uit de kast en dan ben je klaar. Het is een kwestie van steeds weer bewijzen dat je gewoon een leuk mens bent en dat je geaardheid daar maar een onderdeel van is. Naast mijn werk als steward ben ik lifecoach en geef ik paranormaal advies. Een medium en dan ook nog homo. Of eigenlijk een homo en dan ook nog medium. Hoeveel kasten moet je uit om geaccepteerd te worden?

Afgelopen weekend kwamen een half miljoen mensen kijken naar de Gay Pride, het botenspektakel in de Amsterdamse grachten. Een bonte verzameling van alles wat ho, he, bi, of anders geaard is. Zelf stond ik op de kade te kijken naar alle boten. Op de kant was het ongelooflijk druk met net zoveel mooi uitgedoste prachtige mensen als op de boten zelf. Menig moeder had een roze pakje uit de kast getrokken en menig vader had een roze polo aan durven trekken. In de boten die aan de kade lagen, was het ook een drukte van jewelste. Roze hoeden, boa's, glitters, roze wijn, van alles lag er aan gemeerd. Tachtig boten voeren aan ons voorbij met veel muziek en hysterische potten en nichten, bi's en hetero's. Het was echt feest! Zelfs ministers hadden hun 'stoute' schoenen aangetrokken uit solidariteit en stonden naast bekende Nederlanders op de boten.

Wie mijn aandacht trok, was een meisje van een jaar of twaalf met een erg donker uiterlijk. Ik denk van Surinaamse of Antilliaanse afkomst. Ze stond met haar moeder ongeveer twee meter van ons vandaan. Met een grote roze zonnebril op en een knalroze broek aan met glittertjes erop en een roze shirt. Wat me het meeste opviel was dat ze een paar vleugeltjes op haar rug had. Roze vleugeltjes. Zorgvuldig uit het karton geknipt en met roze veertjes beplakt. Het was duidelijk dat ze dat zelf gedaan had, want ze zaten niet allemaal op de plek waar ze hoorden. De vleugels waren keurig op haar rug gebonden en ze stond uitbundig te zwaaien naar al het moois dat er langs kwam. Een roze engeltje. Ze was trots, heel trots. Ik had een moment oogcontact met haar en keek haar glimlachend aan: "Meid, wat zie je er mooi uit." Dat vond ze zelf blijkbaar ook want ik kreeg een lach van oor tot oor terug. Ik werd er helemaal warm van, zo liefdevol kwam het op me over.

Voor ons lag een boot aan de kade met daarop een heel stel mensen. Een van hen was een jongen van ik schat een jaar of 21. Tenger, grote tattoo op zijn rug. Niet echt 'moeders mooiste'. Hij had duidelijk teveel gedronken en stond in zijn hawaïshort druk bewegingen te maken. Het had op dansen zouden moeten lijken. Hij was duidelijk in zijn element en vond al die boten prachtig. Bij bijna elke boot draaide hij zich naar de boten toe en liet zijn short zakken om zijn witte derrière te laten zien. Natuurlijk kreeg hij veel respons van de boten die langsvoeren. Het was hem duidelijk om die aandacht te doen. Hij gebaarde steeds druk naar zijn vriendin, die verderop aan de kant stond, hoe cool het allemaal wel niet was en hoe stoer hij was dat hij met zijn billen bloot ging.

Ik heb geprobeerd om niet elke keer naar die witte kont te kijken, maar met al het bravoure en branie die deze jongen in zijn eentje teweeg bracht, was het af en toe verrekte moeilijk. Het roze engeltje stond vlak achter de jongen met de witte billen. Ze liet zich niet van haar stuk brengen en ze bleef maar zwaaien naar iedereen op de boten. Ook al zagen de mannen op de boten vaak alleen maar de jongen die zijn short liet zakken. Ja, het blijven toch homo's hè? Nee, zij bleef zwaaien, zij bleef trots en zij bleef een roze engeltje.

Uit de kast komen: we doen het allemaal op onze eigen manier en met onze eigen middelen en wijsheid. De een doet het nooit, de ander begint er al heel vroeg mee. Mijn proces heeft jaren geduurd en het heeft voor mezelf ook al heel lang een fijne vorm aangenomen. Ik mag gewoon zijn wie ik ben en ik mag gewoon zijn wat er bij me hoort. Ik ben homo en met mijn gave mag ik 'gewoon' mensen helpen.

Er zijn nog heel veel landen in deze wereld waar mensen worden opgehangen, verketterd, vermoord, verguisd en gemarteld. Alleen omdat ze 'anders' zijn dan de norm bepaald. En laten we niet vergeten dat vroeger mensen die paranormaal waren of zich bezig hielden met boodschappen van gene zijde op de brandstapel gegooid werden.

Het was een prachtig weekend met mooie mensen. Van alles wat en iedereen MOCHT er zijn! De een ging met de billen bloot, de ander had zelfgemaakte roze vleugels op haar rug. Je zou je af kunnen vragen: hoe ziet jouw kast er van binnen uit, en hoe zou het zijn als je eruit zou stappen? Hoe dan ook, linksom of rechtsom, het draait allemaal om de liefde en acceptatie. Liefhebben en geliefd worden... accepteren en geaccepteerd worden.

We durven er alleen nog niet allemaal voor uit te komen.